بازی های میراث

«وقتی بچه بودم مادرم همیشه بازی‌هایی را اختراع می‌کرد. بازی «سکوت». بازی کی می‌تونه کاری کنه تا بیسکویتش دیرتر تموم شه؟» بازی همیشه‌محبوب «بازی مارشمالو» بود که شامل خوردن مارشمالو در داخل خانه با کت‌های پشمالوی گودویل برای اجتناب از روشن کردن شوفاژها می‌شد. بازی «چراغ‌قوه» که وقتی برق می‌رفت، انجام می‌دادیم. هیچ وقت قدم‌زنان جایی نمی‌رفتیم... مسابقه می‌دادیم. زمین تقریباً همیشه گدازه بود. دلیل اصلی وجود بالش ساختن قلعه بود. طولانی‌مدت‌ترین بازی ما «من یه راز دارم» نام داشت، چون مادرم می‌گفت همه باید همیشه دست کم یک راز داشته باشند. بعضی روزها راز مرا حدس می‌زد. بعضی روزها نمی‌زد. هر هفته این بازی را می‌کردیم، درست تا وقتی پانزده ساله شدم و یکی از رازهایش او را به بیمارستان کشاند.

تا بفهمم چه شده، مرده بود.

«نوبت توئه، شاهزاده خانم.» صدای خشنی مرا به زمان حال برگرداند. «تمام روز وقت ندارم.»

یکی از اسب‌ها را به خانه‌اش سُر دادم و اعتراض کردم: «من شاهزاده نیستم. نوبت توئه، پیرمرد.»

هری به من چشم‌غره رفت. نمی‌دانستم واقعاً چند سال دارد و هیچ ایده‌ای نداشتم چرا بی‌خانمان شده و در پارکی زندگی می‌کند که هر روز صبح در آن شطرنج بازی می‌کردیم. منتها این را می‌دانستم که حریف سرسختی است.

نگاهی به صفحه انداخت و غرغر کرد: «تو آدم وحشتناکی هستی.»

با سه حرکت دیگر از او می‌بردم. «کیش و مات می‌دونی که معنی‌ش چیه، هری.»

«همچین اتفاقی نیفتاده.

امکان نداره همچین اتفاقی بیفته دارم.

دارم خواب می‌بینم. توهم زده‌ام.

«همه چی رو برای اون گذاشته؟ صدای اسکای آن قدر تیز بود که به بهت و کرختی‌ام نفوذ کرد. «چرا؟» از زنی که به نشان ماه تولدم فکر می‌کرد و با داستان‌هایی از پسرها و عشاقش سرگرمم می‌کرد اثری نبود. این اسکای طوری به نظر می‌رسید انگار می‌توانست آدم بکشد. به معنای واقعی کلمه. «اصلا اون کیه؟» صدای زارا به برندگی تیغ و کاملاً واضح بود.

«حتماً اشتباهی شده.» گریسون مانند فردی حرف می‌زد که به رسیدگی به اشتباهات عادت دارد. فکر کردم، رشوه، تهدید خرید. یعنی وارث مسلم با من چه‌کار می‌کرد؟ همچین اتفاقی نمی‌افته با هر ضربان قلبم، هر نفسی که می‌کشیدم هر نفسی که بیرون می‌دادم حسش می‌کردم. امکان نداره همچین اتفاقی بیفته.

«درست میگه.» کلماتم زمزمه‌وار بیرون آمدند و در میان صداهایی که دوروبرم بلند شده بودند، گم شد. دوباره سعی کردم، بلندتر. «گریسون درست می‌گه.» سرها به طرف من چرخیدند. «حتماً اشتباهی شده» صدایم خشن بود. حس می‌کردم انگار همین الان از یک هواپیما پایین پریده‌ام. انگار چتربازی می‌کردم و منتظر بودم چترم باز شود.

واقعی نیست. نمی‌تونه باشه.

«ایوری.» لیبی به دنده‌هایم سقلمه زد مشخصاً پیام می‌داد باید خفه شوم و از اشتباه حرف نزنم.

ولی امکان نداشت. حتماً اشتباهی پیش آمده بود. مردی که هیچ وقت ندیده بودمش برایم ثروتی چند میلیارد دلاری به ارث نمی‌گذاشت. اتفاقاتی مثل این نمی‌افتاد، تمام.

اسکای به چیزی چنگ زد که گفته بودم. «می‌بینین؟ حتی ایوا موافقه که این شرایط مضحکه.»

این بار کاملاً مطمئن بودم عمداً اسمم را اشتباه گفته. باقی مایملکم، شامل همه املاک دارایی‌های پولی و متعلقات مادی ذکر نشده را برای ایوری کایلی گرمبز می‌گذارم. حالا دیگر اسکای هاتورن اسمم را می‌دانست.

همه می‌دانستند.

«بهتون اطمینان می‌دم هیچ اشتباهی در کار نیست.» آقای اورتگا چشم در چشم من دوخت و بعد توجهش را به دیگران معطوف کرد. «و به باقی شما اطمینان می‌دم آخرین وصیت‌نامهٔ توبیاس هاثورن به کلی تغییرناپذیره. از اونجایی که اکثریت جزئیات باقیمانده فقط به ایوری مربوط می‌شن، نمایش رو تموم می‌کنیم. ولی اجازه بدین یه موضوع رو کاملاً روشن کنم: بر اساس مفاد وصیت‌نامه، هر وارثی که میراث ایوری رو زیر سؤال ببره، سهمش رو از دارایی به طور کامل از دست می‌ده.»

میراث ایوری. احساس سرگیجه می‌کردم، تقریباً حالت تهوع. مثل این بود کسی بشکن زده و قوانین فیزیک را بازنویسی کرده باشد، مثل اینکه ثابت گرانش تغییر کرده باشد و بدنم هنوز آمادگی تطابق با آن را نداشته باشد. دنیا روی محورش می‌چرخید.

شوهر زارا با لحن گزنده‌ای: «گفت هیچ وصیت‌نامه‌ای اون‌قدر عدول‌ناپذیر نیست. اون هم وقتی پای این‌همه پول در میون باشه.»

نَش هاتورن دخالت کرد. «مثل کسی حرف می‌زنی که واقعاً پیرمرد رو نمی‌شناخته.»»

اگر به ادبیات داستانی علاقه‌مندید، به صفحه خرید رمان هم سری بزنید.