کاملا غریبه

«الکس همیشه از تصور چنین صحنه‌هایی خنده‌اش می‌گرفت؛ زیرا این تجسم‌ها او را یک جوری از تنهایی‌اش جدا می‌کرد و بعد، به خانه‌های کوچک و ملال‌انگیزی رسید که گاهی در آن جا هم قدم می‌زد. این جا بود که در ذهنش مردانی را می‌دید که دست بر شانه‌های همسران‌شان گذاشته‌اند، کودکانی شاد را متصور می‌شد که در آشپزخانه با عروسک‌هایشان بازی می‌کنند و یا جلوی آتش بخاری دیواری که هیزم‌ها در آن‌ها شعله‌ور بود، لم می‌دادند و از گرمای آن دچار خلسه‌ی پرلذتی می‌شدند. برخلاف این‌ها، چیزی در آن عمارت‌های بزرگ نبود که الکس آرزوی داشتنش را داشته باشد.

همه چیز آن‌ها با آن که الکس بیش‌تر وقتش را در آن جا سپری می‌کرد، برایش ناآشنا بود. الکس چیز دیگری می‌خواست؛ چیزی بسیار متفاوت که او و ریچل هیچ وقت آن را نداشتند.

دیگر برای الکس تصور این که عاشق کسی و یا حتی همراه کسی شود، دشوار بود. دیگر ممکن نبود حتی تصور کند که دارد به چشمان کس دیگری نگاه می‌کند و بعد دچار چنان شور و لذتی شود که از شدتش منفجر شود. مدت مدیدی بود که الکس دیگر چنین چیزها و احساساتی را که در پی این‌ها به او روی می‌آورد، به خاطر نمی‌آورد و گاهی حتی مطمئن نبود که اصلا چنین چیزهایی را می‌خواهد. خصلت پرسروصدای زنان، او را خسته می‌کرد.

به دنبال زنی بود که افکاری قدیمی داشته باشد؛ شبیه معجزه، نادره، شاید یک الماس؛ اما وجود نداشت. بعداز دوسال تقریبا هیچ کدام‌شان نبودند و هر چه بود، تقلبی‌های پربهایی بودند؛ ولی او یک زن حقیقی و یک الماس واقعی می‌خواست و چون چنین چیزی را نمی‌یافت، در این مورد که آیا اصلا چنین چیزی وجود دارد، به تردید افتاد. اما او از یک چیز مطمئن بود و آن این بود که سرانجام به آرزویش دست خواهد یافت و تا آن موقع هم دست از تلاش برنمی‌داشت. از این هم مطمئن بود که دیگر زنی مثل ریچل را نمی‌خواهد. دیگر او را به تمامی از افکارش زدوده بود و...»