روزهای برمه

داستان با تقابل یک قاضی فاسد به نام «یوپوکین» و پزشکی هندی به نام «وراسوامی» آغاز می‌شود. یوپوکین با تلاش‌های بی‌وقفه‌اش می‌کوشد تا سد راه وراسوامی شود و به هر دری می‌زند تا به اروپایی‌ها ثابت کند این پزشک، دشمنِ جانِ آن‌هاست و دائماً در خفا به بریتانیا خیانت می‌ورزد. وراسوامی نیز احساس خطر کرده و درصدد راهی است تا در قلب بریتانیایی‌ها نفوذ کند و به همین جهت تلاش می‌کند عضو باشگاه بریتانیایی‌ها شود.

نظر خوانندگان در سراسر دنیا درباره کتاب روزهای برمه چیست؟

تحسین و تمجیدهای فراوانی از این کتاب به چشم می‌خورد. خواننده‌ای که خودش را از طرفداران جورج اورول معرفی می‌کند، نوشته است: «داستان روزهای برمه مثل همۀ آثار اورول، انتقادی کوبنده علیه نژادپرستی و استعمارگری است. ریتم داستان بی‌نقص و سرشار از جزئیات ظریفی است که کشش داستان را دوچندان می‌کند.»

خوانندۀ دیگری بهره گرفتن از تجربیات واقعی جورج اورول را از محاسن اصلی نوشته‌های وی می‌داند و می‌نویسد: «اورول نویسندۀ دنیادیده‌ای است که در هند متولد شده و غارتگری‌ها و سلطه‌جویی بریتانیا در هند را از نزدیک شاهد است. پیشنهاد می‌کنم از تجربیات شخصی این نویسنده غافل نشوید.»

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

در مقدمۀ مترجم، یادداشتی دربارۀ کتاب و نویسندۀ آن می‌خوانیم: «روزهای برمه همچون نوشته‌های دیگر جورج اورول یک داستان انتقادی است. خوانندگانی که با آثار او آشنایی دارند و کتاب‌های او، همچون قلعه حیوانات و یا 1984 را خوانده‌اند به خوبی سبک و سیاق قلم اعجازبرانگیز او را می‌شناسند؛ بنابراین وقتی با این کتاب روبه‌رو می‌شوند، به‌خوبی می‌دانند که چگونه رمانی را می‌خوانند. اورول با نام اصلی اریک بلر که خود در هند به دنیا آمده و پدرش شغل اداری‌ای در بنگال داشته، در این کتاب شیوۀ ادارۀ امپراتوری بریتانیا در کشورهای مستعمره‌اش را می‌نمایاند و از آن، به شدت انتقاد می‌کند. شاید او تجربیات خودش را در کشورهای مستعمرۀ انگلستان به رشتۀ تحریر درآورده است.»

در بخش اول کتاب، شرح دقیق و موشکافانه‌‌ای از یکی از شخصیت‌های داستان که قاضی فاسد شهر برمه است، ارائه می‌شود: «یوپوکین همچون یک بت چینی بزرگ بی‌آنکه پلک بزند به تابش مستقیم خورشید چشم دوخته ‌بود. او مردی پنجاه‌ساله و آنقدر چاق بود که سال‌ها می‌شد بی‌کمک دیگران از روی صندلی‌اش بلند نشده بود؛ اما با این وجود در چاقی او یک نوع تناسب و زیبایی در اندامش نمایان بود؛ چون وقتی مردم برمه چاق می‌شوند، مقل سفیدپوستان پشتشان خم نمی‌شود و شکم نمی‌آورند؛ بلکه همچون میوه‌ای رسیده متورم و به‌طور یکنواختی چاق می‌شوند. صورت یوپوکین پهن و زرد بود و هیچ چیم و چروکی نداشت و چشم‌هایش هم سیاه بود. همیشه پابرهنه و پاهایش تپل و چاق بود و کف پایش هم بسیار گود بود و همه انگشت‌های پایش هم به یک اندازه و عین موهای سرش که همیشه آن‌ها را از ته می‌تراشید، بود.»

در بخش دیگری از کتاب، به‌وضوح شاهد توصیفات دلنواز و عاری از تکلف جورج اورول هستیم: «در مسیر جاده باریک، گل‌های فلوکس، زبان درقفا، ختمی، اطلسی‌هایی بودند که هنوز بر اثر گرمای نور خورشید نپلاسیده ‌بودند، از زیادی و رنگ شادی که داشتند، غوغایی کرده بودند. اطلسی‌هایی که از بس بزرگ بودند، شبیه درخت شده بودند. گرچه هیچ چمن‌زاری در آن‌جا نبود؛ اما به جای آن از درخت‌ها و گیاهان بومی نظیر درختان موهور طلایی‌رنگ بوته‌زاری به‌وجود آمده ‌بود که سایه‌بانی همچون چترهای بزرگ خون‌رنگ به‌وجود آورده بود. یاسمن‌های کرم با گل‌های بی‌ساقه، پنیرک‌های باتلاقی سرخ، رزهای چینی صورتی، کرچک‌های هندی سبز و برگ‌های ساقه‌مانند تمبر هندی به میزان زیادی همچون بال و پر پرنده‌ها در آن‌جا پیدا می‌شد.»

دربارۀ نویسندۀ کتاب روزهای برمه

«اریک آرتور بلر» با نام مستعار جورج اورول در ژوئن 1903 در هندوستان متولد شد. اورول در سال 1922  در ادارۀ پلیس کشور برمه (میانمار کنونی) استخدام شد و چندین سال در این یگان خدمت کرد. در آن سال‌ها برمه مستعمرۀ بریتانیا بود و اورول در روزگاری مملو از آزار و اذیت‌های بریتانیا زندگی کرد. با دیدن این وضعیت اسفناک، فقر و بی‌عدالتی حاکم بر آن حکومت، اورول از ادارۀ پلیس استعفا داد و به نویسندگی مشغول شد.

جورج اورول در جنگ جهانی نیز سنگر نویسندگی را خالی نکرد و با حضور مداومش در جنگ، رویدادها و وقایع را ثبت می‌کرد. طول عمر کوتاه این نویسنده به او اجازه نداد آثار بیشتری از خود به جا بگذارد و در نهایت در سن 46 سالگی دار فانی را وداع گفت. از اورول کتاب‌های بی‌نظیری مانند «قلعۀ حیوانات»، «1984»، «همه‌جا پای پول در میان است» و «آس و پاس در پاریس و لندن» به جا مانده که الهام‌بخش کارگردانان بسیاری برای ساخت فیلم‌هایشان شده‌ است.