آخرین دختر

کوچو، محل تولد نادیا، روستای ایزدی‌های عراق است. ایزدی‌ها همواره در مناقشات میان کردها و سنی‌های عراق مورد ظلم قرار گرفته‌اند؛ اما داعش چنان تصویر دردناکی بر حافظۀ این مردم بر جای گذاشته است که هیچ‌گاه از خاطر آنان پاک نمی‌شود. آخرین دختر روایت زندگی و مبارزۀ دختری است که شاهد جنایات داعش بوده است.

نظر خوانندگان در سراسر دنیا، دربارۀ کتاب آخرین دختر چیست؟

Lori D’Amico در سایت آمازون نوشته است: «من همیشه مجذوب داستان‌های واقعی افراد واقعی بوده‌ام. فرهنگ، ارزش‌ها، محیط، رویدادها و افرادی که آن‌ها را شکل داده و به هدف یا اشتیاق زندگی‌شان افزوده است. این داستان واقعی ناامید نمی‌کند. درواقع وقتی شروع کردم، به سختی توانستم آن را کنار بگذارم.»
The New Yorker نوشته است: «این خاطرات ویرانگر، تجارب مراد را بی‌دریغ بازگو می‌کند و شاهدانی را که به رنج دیگران رضایت داده‌اند، زیر سؤال می‌برد.»
The Washington Post نیز این‌گونه نوشته است: «مراد دریچه‌ای از جنایاتی مقابل ما می‌گشاید که خانوادۀ او را نابود کرد و تقریباً جامعۀ آسیب‌پذیر او را از بین برد. این خاطرۀ شجاعانه گامی مهم است در راه رسیدگی به امور کسانی است که جنایات وحشتناکی مرتکب شده‌اند.»

جملاتی از کتاب که شاید انگیزۀ خواندن باشند

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«از در جلویی وارد خانه شدم و به طرف اتاق مشترکم با خواهرانم دویدم. توی اتاقمان یک آینه داشتیم. روسری رنگ‌ورو رفته‌ای را سرم کردم. معمولاً وقتی روسری می‌پوشیدم که موقع خم شدن روی ردیف سبزیجات موهایم روی چشم‌هایم نیاید. سعی کردم تصور کنم که یک جنگجو برای آمادگی نبرد چه کاری ممکن است انجام بدهد. سال‌ها کارکردن روی زمین، مرا از آنچه ظاهرم نشان می‌داد قوی‌تر کرده بود. هنوز نمی‌دانستم اگر یکی از آدم‌رباها یا افرادی از روستایشان را ببینم که در کوچو پرسه می‌زنند چه خواهم کرد یا به آن‌ها چه خواهم گفت؟ جلوی آینه ابرو در هم کشیدم و با خودم تمرین کردم: "آهای تروریست‌ها که چوپان ما رو گرفتین، راهتون رو بگیرید و برگردید به روستایتان. دست از این کارها بردارید. حداقل می‌تونید بگید اون‌ها رو کجا نگه داشتید." یک چوبدستی، از همان‌هایی که چوپان‌ها استفاده می‌کنند برداشتم و رفتم جلوی در که چندتا از برادرانم با مادرم ایستاده و غرق صحبت بودند...»

درباره نویسندۀ کتاب آخرین دختر

نادیا مراد در سال 1993 در کوچو، روستای ایزدی‌های عراق، در منطقۀ سنجار به دنیا آمد. نادیا با خانواده‌اش در این روستای فقیر زندگی می‌کرد. علی‌رغم تمام محرومیت‌ها و مشکلات، آن‌ها تا سال 2014 زندگی آرامی داشتند. سال 2014 داعش به کوچو آمد و نسل‌کشی وحشیانه‌ای رقم زد. نادیا سه ماه اسیر و بردۀ داعش بود. او در نهایت به آلمان گریخت. در سال 2015 نادیا به سازمان ملل رفت و داستانش را تعریف کرد. او در دسامبر همین سال به عنوان سفیر حسن نیت سازمان ملل، برای موضوع حفظ شأن بازماندگان قاچاق انسان، انتخاب شد. نادیا مؤسسۀ غیرانتفاعی ابتکار نادیا را نیز در سال 2016 برای حمایت از قربانیان خشونت جسمی و بازسازی جوامع بحران‌زده تأسیس کرد. در همین سال برای آزادی اندیشه، برندۀ جایزۀ ساخاروف نیز شد. او در سال 2018 به دلیل مبارزه علیه خشونت جنسی و استفاده از آن در جنگ‌ها به‌عنوان سلاح، برندۀ جایزۀ صلح نوبل شد. او هم‌اکنون در آلمان زندگی می‌کند.
جنا کراجسکی، روزنامه‌نگار و نویسندۀ اهل نیویورک و ساکن استانبول است. او در زمینۀ مشکلات اقلیت‌ها در سوریه و عراق فعالیت می‌کند. او همچنین در مؤسسۀ امور جهانی جکسون مربّی است.