آبی ماورای بحار

این مجموعه با عناوین “چکاوک آسمان‌ خراش”، “صنوبر و زن خفته”، “شرح افقی جدول”، “آوای نیم ‌شب چکه ‌ها”، “میعادگاه مرغ قصاب”، “ارباب کلمات”، “سنگ غلتان خیابان غربی”، “چوپان برج ‌ها”، “آبچلیک ‌ها”، “تعلیق ناباوری”، “پوست متروک مار” با کلماتی ساده و تاثیرگذار خواننده را درگیر داستانی تکان‌دهنده می‌کنند. این کتاب که به دفعات زیادی بازچاپ شده است در سال 1383 برنده‌ی جایزه‌ی تک‌داستان بنیاد گلشیری نیز شده است.

نظر خوانندگان درباره کتاب آبی ماورای بحار چیست؟

این اثر شهریار مندنی‌پور با توجه به سوژه‌ی ویژه‌ای که در نظر گرفته و یازده داستان را با زمینه‌ای مشترک نوشته شده است، به لحاظ ادبی جایگاه مهمی در داستان نویسی ایران دارد. به همین منظور موردی پژوهشی نیز برای پژوهشگران این عرصه بوده که در زمینه‎‌های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین می‌توان به دو مقاله با عنوان «خوانش لاکانی رشد روانی سوژه در مجموعه داستان آبی ماورای بحار» و«تحلیل روایت یازده سپتامبر در مجموعه داستان آبی ماورای بحار» اشاره کرد که علاقه‌مندان به این داستان و درک و تحلیل آن می‌توانند به این مقالات مراجعه کنند.

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

پرداختن به واقعه‌ای بزرگ، تکان‌دهنده و هولناک می‌تواند هر خواننده‌ای را درگیر کند و با اثر همراه شود. این قسمت از مجموعه داستان آبی ماورای بحار چنین است: «کابوس‌هایم، همیشگی‌اند. اما وقتی خودم به پای خودم آمده‌ام به این دنیای نحس کلمات، که ارواح اشیا و آدم‌هایند، به طمع کام گرفتن از کلمات، دیگر چه جای گله... آن برج‌ها برای من و برای این داستان‌ها فقط آن دو برج خاص نبودند. برای تمرکز که پلک می‌بستم، پشت پلک‌هایم، شکل وهم‌آلود تل ویرانه‌شان هم، شکلی بود که در کابوس‌های گذشته تا حال حالا تناسخ داشته است... وقتی که از دیار، کتابی مصور از واقعه، به دستم رسید، و دیدم که ندیده، صحنه‌هایی را دیده و نوشته‌ام... این بود شاید علت دیدن این یازده کابوس/داستان... شاید یک وحشت، انگیزه نوشتن این یازده وحشت بود... .»

درباره نویسنده کتاب آبی ماورای بحار

شهریار مندنی‌پور در سال 1335 در شیراز به دنیا آمد، این نویسنده که در آمریکا زندگی می‌کند و در دانشگاه هاروارد، بوستون کالج و تافتس تدریس کرده است، زمانی که در ایران بود سردبیری هفته‌نامه‌ی توقیف شده‌ی «عصر پنجشنبه» را به عهده داشت. مندنی‌پور در سال 1368 نخستین مجموعه داستانش را با نام «سایه‌های غار» به چاپ رسانید. از دیگر آثار او می‌توان به هشتمین روز زمین، مومیا و عسل، شرق بنفشه، ما نیمروز و... اشاره کرد. او از مهم‌ترین داستان‌نویسان نسل سوم داستان‌نویسی ایران محسوب می‌شود که آثارش به لحاظ فرم و ساختار زبانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.