جری لوییس

لوییس، یکی از مبتکران بزرگ سینمای آمریکا است که فیلم‌های شخصی انکارناپذیری ساخت که اغلب به دلیل ژست‌های بامزه و طنز ذاتی این بازیگر، از آن استقبال شد. فیلم‌هایی مانند پسر گیشا، پسر پیغام‌رسان، سه نفر روی کاناپه و دهان گشاد، مجموعه‌ای از تغییرات را در زندگی حرفه‌ای او نشان می‌دهد که در آن‌ها به مسائلی مانند چگونگی هنرمند بودن و حفظ محبوبیت و روابط پاسخ می‌دهد.

این فیلم‌ها در چارچوب‌هایی مطرح می‌شوند که یک سرگیجهٔ هیجان‌انگیز از نقش‌ها و هنجارها ایجاد می‌کنند. فیلم‌های پروفسور دیوانه و فریب‌خورده، بررسی‌های عمیق و دردناکی از دشواری شخصیت لوییس در آشتی دادن و دوست داشتن خود و دیگران هستند.

او در کنار دین مارتین در مجموعه‌ای طولانی از فیلم‌های ساخته شده در اواخر دهه 1940 و 1950 بازی کرد که بهترین آن‌ها را فرانک تاشلین کارگردانی کرد. زمانی که پس از اتمام دوره کارآموزی، وارد عرصه کارگردانی شد، تعداد فیلم‌هایش افزایش یافت. از جمله فیلم‌های کارگردانی شده او می‌توان به شاهکارهایی نظیر: پادوی هتل، پروفسور دیوانه، شیفتهٔ زن‌ها، فریب‌خورده و جواهرات خانوادگی اشاره کرد که او را به بزرگترین فیلمساز کمدی دهه 1960 تبدیل کردند. فوجی‌وارا ویژگی‌های متعددی را در این دوره نشان می‌دهد که برجسته‌ترین آن‌ها مربوط به رابطه‌ای است که لوییس با تکنیک در سینما حفظ کرده است. این مساله نشان‌دهنده علاقه شدید بازیگر و کارگردان به تمام بخش‌هایی است که به سینما تعلق دارد.

مصاحبه با لوییس که در انتهای کتاب آمده به لذت خواندن آن افزوده است.

نظر خوانندگان در سراسر دنیا درباره کتاب جری لوییس چیست؟

کیل، از خوانندگان این کتاب در یکی از سایت‌های جهانی فروش کتاب نوشته است: «من فکر می‌کنم جری لوییس کمدین و فیلم‌سازی مهم است؛ بنابراین خواندن این تحلیل زیباشناختی و موضوعی از آثار او جالب بود. طرفداران لوییس و خوانندگانی که از نقد عمیق فیلم لذت می‌برند، از خواندن این کتاب کوتاه بهره‌ زیادی خواهند برد.»

یکی دیگر از کسانی که این کتاب را خوانده، چنین نوشته است: «کتاب به صورت موضوعی سازمان‌دهی شده است و این اجازه را به فوجی‌وارا می‌دهد بین فیلم‌ها، ژانرها و دهه‌ها ارتباط برقرار کند.»

آدریان مارتین، تدوینگر فیلم دربارهٔ این کتاب می‌نویسد: «این کتاب کاملاً درخشان است. فوجی‌وارا با هویت، تصویر، صدا، مکان و زمان به آثار لوییس انسجام می‌بخشد و همچنین مصاحبه با لوییس، طلای خالص است. بهترین و موشکافانه‌ترین مصاحبه با کارگردانی که تا به حال خوانده‌ام.»

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

بخشی از کتاب به نقش تاشلین در فعالیت هنری لوییس اشاره می‌کند: «بهترین فیلم‌های مارتین و لوییس، آرتیست‌ها و مدل‌ها (۱۹۵۵) و یا مرگ یا هالیوود (۱۹۵۶)، توسط بهترین کارگردان فیلم‌های آن دو، یعنی فرانک تاشلین ساخته شده‌اند. کسی که لوییس تصدیق می‌کند به گردن او حق استادی داشته است و کسی که طی تصمیمی استراتژیک اجازه داد لوییس در وجوه تکنیکی فیلم‌سازی وارد شود. این دو فیلم به نحوی مشخص بیشتر به جهان سبکی و مفهومی تاشلین تعلق دارند تا لوییس، اگرچه گفتن همین سخن درباره‌ی فیلم‌های بعدی لوییس که تاشلین کارگردانی آن‌ها را بر عهده داشته است، دشوار می‌نماید.»

و در جایی دیگر از کتاب دربارهٔ ماجراهای زندگی لوییس پس از جدایی از کمپانی فیلم‌سازی پارامونت می‌خوانیم: «جدایی لوییس از پارامونت در سال ۱۹۶۵ از تغییری موثر و جدی در اقبال او به عنوان کارگردان و بازیگر حکایت می‌کند. او موقتاً در کلمبیا اسکان یافت و فیلم سه نفر روی کاناپه (۱۹۶۶) را برای این کمپانی ساخت. این فیلم مبتنی بر فیلمنامه‌ای از سام تیلور بود که برای لوییس نوشته نشده بود. لوییس در تلاش برای تطبیق دادن فیلم با تصویر خود، نقش کریس پراید را برای خود طراحی کرد. هنرمندی موفق که به او قراردادی، شامل اقامتی طولانی مدت در پاریس پیشنهاد شده است. وقتی که معشوقه‌ی روانشناس او الیزابت به خاطر نگرانی برای سه نفر از بیماران مؤنثش که از مردان متنفرند از همراهی با او سر باز می‌زند، کریس تصمیم می‌گیرد که از طریق تغییر قیافه و دوستی کردن با آن سه زن در پوشش‌های مبدل، آن‌ها را درمان کند. فشار کار کردن بر ضد یک ساختار محدودکننده و عرفی، از همان نخستین صحنه‌های فیلم قابل مشاهده است.»

درباره نویسنده کتاب جری لوییس

کریس فوجی‌وارا Chris Fujiwara))، منتقد و تدوین‌گر سینماست که چندین کتاب در زمینه سینما نوشته است. از کتاب‌های او می‌توان به «جهان و دوگانه‌اش»، «زندگی و کار اتو پرمینگر سینما»، «1000 لحظه مهم، ژاک تورنور» و «سینمای شب» اشاره کرد.

کریس درباره زیبایی‌شناسی فیلم و تاریخ فیلم در دانشگاه توکیو، دانشگاه ییل و جاهای دیگر سخنرانی کرده است. قبلاً مدیر هنری جشنواره بین‌المللی فیلم ادینبورگ بود و همچنین در برنامه‌های سینمایی برای مرکز فرهنگی آتن فرانسه، جشنواره بین‌المللی فیلم جئونجو، جشنواره فیلم سیدنی، جشنواره فیلم مار دل پلاتا و سایر مؤسسات نقش داشته است.