اتاقی در هتل کالیفرنیا

این نمایشنامه اولین‌بار در ۲۳ آوریل ۱۹۷۶، در سالن تئاتر آمانسونِ لس‌آنجلس به روی صحنه رفت؛ در سال ۱۹۷۷، اقتباسی سینمایی بر اساس این نمایشنامه‌، با فیلمنامه‌ای به قلم خود سایمون و کارگردانی هربرت راس و حضور بازیگرانی چون مایکل کِین و جین فوندا ساخته شد.

در این نمایشنامه‌ی اپیزودیک، در هر قسمت، مهمانان هتل در موقعیت‌هایی مضحک گرفتار می‌شوند که دست‌وپا زدنشان برای رهایی از آن وضعیت و دوئل‌های کلامی‌ای که میان آن‌ها شکل می‌گیرد، باعث خلق فضایی کمیک می‌شود. وضعیت‌های کمیکی چون بیدار شدن مردی پس از یک شب میخوارگی در رختخواب اتاق هتل در نمایشنامه‌ی دوم که متوجه می‌شود زنی غریبه در رختخوابش است آن هم در حالی که هر لحظه‌ امکان دارد همسرش «میلی» از راه برسد و وارد اتاق شود!

و یا مهمانان نمایشنامه‌ی چهارم که دو زوج مرفه و به ظاهر بسیار صمیمی، خیلی زود بخاطر یک اتفاق پیش‌پاافتاده به جان یکدیگر می‌افتند و شروع به عقده‌گشایی‌هایی مضحک می‌کنند و صورت جدیدی از چهره‌ی خود را برای دیگری به نمایش می‌گذارند. این نمایشنامه نیز مانند سایر آثار سایمون به دغدغه‌های همیشگی او می‌پردازد که همان پیچیدگی‌های روابط انسانی، عشق و بازی با ارزش‌های اخلاقی است.

نظر خوانندگان در سراسر دنیا درباره‌ کتاب اتاقی در هتل کالیفرنیا چیست؟

این نمایشنامه همچنان از طرف خوانندگان امروزِ جهانِ نمایش نیز با استقبالی چون گذشته روبه‌روست. برای نمونه این نمایشنامه از خوانندگان وب‌سایت گودریدز (goodreads) امتیاز ۴ از ۵ را دریافت کرده است. خوانندگان وب‌سایت، این نمایشنامه را اثری «خنده‌دار» و «مجذوب‌کننده» معرفی کرده‌اند و یکی از کاربران در توصیف آن نوشته است: «سبک و سیاق سایمون در خلق موقعیت‌های کمدی را تنها می‌توان با یک کلمه توصیف کرد: درخشان!»

خوانندگان وبسایت آمازون(amazon) نیز این نمایشنامه را «یکی از خنده‌دارترین و هوشمندانه‌ترین آثار سایمون» نامیده‌اند.

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه‌ی خواندن باشند

از ویژگی‌های آثار سایمون، تبحر کم‌نظیر او در خلق موقعیت‌های کمیک تنها با رد و بدل کردن چند جمله‌ی ساده میان شخصیت‌ها و همین‌طور درج توضیحات ساده اما در عین حال طناز در توصیف موقعیت‌هاست. مانند شرحِ موقعیتی که در ابتدای نمایشنامه‌ی دوم، نویدِ دردسر و وضعیتی مضحک را برای قهرمانش می‌دهد‌:

«نور صبحگاهی از میان پرده‌های باز اتاق نشیمن به درون می‌تابد. در تضاد با آن، اتاق کاملا تاریک و به زحمت قابل دیدن است. پرده‌ها و پشت‌پنجره‌ای‌ها کشیده شده‌اند. از تخت‌خواب صدای بلند و کش‌دار خمیازه‌ای به گوش می‌رسد: «آووووخ خدای من!»

بلند می‌شود و به سوی دستشویی راه می‌افتد. حرکت او چون مرده‌ای متحرک نشانگر خماری و سردرد پس از شبی می‌خوارگی است! ماروین میشلز حدودا چهل‌ودو ساله است. تیشرت به تن و شرت و یک لنگه جوراب سیاه به پا دارد. موهایش آشفته است. صدای غِرغِره کردنش به گوش می‌رسد. از دستشویی بیرون می‌آید، به سوی تخت‌خواب باز می‌گردد. می‌رود روی تخت و می‌نشیند.

«اوووم دیگه هیچوقت، هیچوقت، هیچوقت، هیچوقت ....»

می‌نشیند و سعی می‌کند نفس بکشد که ناگهان از زیر لحاف دستی بیرون می‌آید. دستی زنانه...»

درباره نویسنده کتاب اتاقی در هتل کالیفرنیا

ماروین نیل سایمون (Marvin Neil Simon) نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس و نویسنده‌ آمریکایی، متولد ۱۹۲۷ در محله برانکس نیویورک است.

دوران کودکی سایمون، در اوج دوران رکود اقتصادی آمریکا در دهه‌ی ۱۹۳۰، محرومیت از رفاه مالی و دعواهای گوش‌خراش والدینش گذشت. سایمون کوچک تنها راه فرار از چنین شرایطی را پناه بردن به سالن‌های سینما می‌دانست؛ در آن دوران بود که با کمدین‌هایی چون چارلی چاپلین، باستر کیتون و لورل و هاردی آشنا شد و تصمیم گرفت آثاری خلق کند که «به حدی خنده‌دار باشند که تماشاگران را از خنده روده‌بر کنند که از شدت قهقهه زدن پخش زمین شوند!»

اندکی پس از پایان دبیرستان، سایمون شروع به نوشتن برای برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی کرد؛ اولین اثر خود را در سال ۱۹۶۱ با نام «بیا در شیپورت بدم» منتشر کرد و پس از آن، دو نمایشنامه از مهم‌ترین آثار خود یعنی «پابرهنه در پارک» و «زوج عجیب» را خلق کرد که نمایشنامه‌ی «زوج عجیب» جایزه‌ی تونی را برای او به ارمغان آورد‌. با چنین شروع موفقی در آغاز دوران فعالیت‌هایش، سایمون تبدیل به یکی از محبوب‌ترین‌های برادوی شد و خیلی زود اقتباس‌هایی سینمایی بر اساس نمایشنامه‌های او ساخته شدند. در فاصله‌ی بین دهه‌‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰، سایمون علاوه بر خلق نمایشنامه، همچنین فیلمنامه‌نویسی را به منظور ساخت اقتباس‌های سینمایی از روی آثارش آغاز کرد.

شیوه‌ی نگارش و فضای آثار سایمون از شوخی‌های محض تا موقعیت‌های کمدی رمانتیک‌ و کمد‌ی-درام‌ را شامل می‌شوند. او علاوه بر آنکه می‌خواست خوانندگان و بینندگان آثارش سالن‌های تئاتر را با صدای قهقهه‌های خود به تصرف دربیاورند، قصد داشت تا مخاطبان خود را با ارزش‌های زندگی نیز آشنا کند.

نیل سایمون در دوران فعالیت خود موفق به کسب چندین جایزه‌ی تونی و اِمی و چندین‌بار نامزدی برای بهترین فیلمنامه‌ی اقتباسی از مراسم اسکار شد؛ و همچنین موفق به کسب جایزه‌ی مارک توآین به‌عنوان بهترین طنزپرداز در سال ۲۰۰۶ شد. او تنها نمایشنامه‌نویسی است که در زمان حیاتش، سالن تئاتر نیویورک را به افتخار او به تئاتر نیل سایمون تغییر نام دادند.

سایمون در ۲۶ آگوست ۲۰۱۸، پس از ابتلا به بیماری آلزایمر، به دلیل نارسایی کلیوی درگذشت. از جمله آثار مطرح او علاوه بر آن‌هایی که نام بردیم، می‌توان به «پزشک نازنین»، «پسران آفتاب» و «گمشده در یانکرز» اشاره کرد.