انسان اشرف مخلوقات است. این جمله را بارها و بارها خوانده و یا شنیدهایم. سوال اینجاست؛ مگر ممکن است اشرف مخلوقات دچار فقر شود؟ رضا حیاتالغیب در کتابی سیصد و شصت صفحهای با عنوان «اشراف زادگان فقیر» به این سوال پاسخ میدهد. ایدهی اصلی این کتاب این است که ما به عنوان انسان متمدن بر این باور هستیم که برای به دست آوردن نعمات و فرار از فقر و تنگدستی باید بجنگیم و عذاب بکشیم.
این کتاب سادهزیستی و فرار از مادیات را نقد میکند و از طرفی ثروتافکنی را هم جایز نمیشمارد. بلکه نویسنده معتقد است که انسان برای رسیدن به آرامش فکری در این دنیا و پایان یافتن جنگ فکری او در رابطه با شرایط اقتصادی دنیای بعد از تمدن بشری، نیاز به مادیات دارد. برطرف کردن این نیاز را هم کار سختی نمیداند؛ چون ایمان دارد که برای همهی انسانها به اندازهی کافی منبع نعمت موجود است. قلم این نویسنده در این کتاب به شدت با بردهداری زندگی مدرن مبارزه میکند و سعی دارد که اگر انسان نسبت به اشرافزادگی خود آگاه باشد دیگر جنگی در دنیا رخ نخواهد داد و جهان معنای واقعی صلح را تجربه خواهد کرد.
اکثر نظرات در مورد این کتاب مثبت بوده و بیشتر خوانندگان این اثر، از مطالعهی خود راضی بوده و آن را پیشنهاد کردهاند اما به عنوان نمونه و نقد، نظری را از سایت ایرانکتاب برای شما آوردهایم؛ مصطفی یکی از خوانندگان این کتاب گفته: «کتاب خوبیه اما در بعضی موضوعات، نویسنده موضوع را خیلی خلاصه بیان کرده.»
در اینجا یکی از تأثیرگذارترین پاراگرافهای این کتاب را باهم میخوانیم:
«این یک توهم است که باید برای کسب منافع با همدیگر بجنگیم، چون هیچ کمبودی در هیچ جای جهان هستی وجود ندارد و همهی مردم به مرور این را متوجه خواهند شد و آن زمان، زمانی خواهد بود که صلح سرتاسر جهان را فرا خواهد گرفت.»
سید رضا حیاتالغیب، نویسندهی ایرانی، متولد سال 1367 است.