«مرز پنهان» نوشته‌ی عبدالله قاضی در نشر شقایق به چاپ رسیده است. این کتاب با پرداختن به دغدغه‌ی دختری جوان روایتش را پیش می‌برد. به ‌عبارتی «مرز پنهان» داستان سرکشی و سنت‌شکنی است.

مطالعه‌ی این کتاب روبه‌رو شدن با داستانی عاشقانه و شخصیت‌هایی ملموس است که نمی‌خواهند با روش‌های سنتی زندگی کنند.

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

نویسنده با لحنی روان و ساده به روایت داستانش می‌پردازد: «در را بستم، خواستم ماشین را دور بزنم اما او راهم را سد کرد:

- رها خانوم...

دلم می‌خواست چشم ببندم و فقط به طرز تلفظ نامم با صدای خاصش فکر کنم. پلکی زدم و افکار منحوس اما شیرین را از خودم دور کردم. دستی گوشه‌ی لبش کشید:

- می‌دونم امشب با صحبتام شما رو رنجوندم... امیدوارم معذرت خواهیم رو بپذیرید.

نگاهم را از تاریکی شب جدا کردم و به تاریکی چشمانش دادم:

- از بی دلیل قضاوت شدن، متنفرم...

با ابروهایی بالا پریده فاصله را کم کرد

«- به پارسا برای داشتنت غبطه می‌خورم.

نگاه سرگردانم در چشمان مشکی‌اش به دام افتاد. صورتش را جلو کشید و کنار گوشم نجوا کرد:

- حیف این همه زیبایی که نصیب پارسا بشه.

صدایش جادو می‌کرد، چشمانش انسان را مسحور می‌کرد و به ساز خودش می‌رقصاند. بی اراده لب زدم:

- من و پارسا فقط دوستیم. دو تا دوست اجتماعی، همین.

چشمش درخشید. لبخندی روی لبانش شکل گرفت:

- پس می‌تونم امیدوار باشم که پیشنهاد دوستیمو قبول کنی؟

تمام دلخوری‌ام از او پرکشید و جایش را به شادی داد. غرور در وجودم رخنه کرد:

- باید فکر کنم.

کارتی مقابلم گرفت:

- هر ساعت از شبانه روز منتظر تماستم.

با لحنی خاص و جادویی ادامه داد:

- ناامیدم نکن.

از شدت هیجان به خود لرزیدم. قدمی عقب گذاشتم:

- خداحافظ.

گوشه‌ی لب‌هایش اندکی به بالا انحنا پیدا کرد:

- مراقب خودت باش.

موبایلش را جلوی صورتم تکان داد:

- منتظرم.»