سنگ کاغذ قیچی

جاده‌ای برفی، همچون خطی مَعوج، از میان درختانِ جنگلیْ دورافتاده، در اسکاتلند سرد و سوزناک، پیچ و تاب می‌خورد.
آدم و آملیا رایت، همراه با سگ خواب‌آلودشان، باب، مسافران این جاده‌ی یخ‌زده‌اند. آنها ناشیانه، در میان بوران می‌رانند تا به سرپناهی برسند که قرار است، آخر هفته‌ی خود را در آنجا بگذرانند، یک کلیسای قدیمی!
این تعطیلات شاید مهم‌ترین تعطیلاتِ آدام و آملیا باشد، مکانی برای یادآوری عشقی که زمانی بین آنها بوده و حالا تنها حضور نیمه‌جانش را می‌توان احساس کرد. این کشمکش عاطفی بین قهرمانان داستان، رمان آلیس فینی را متمایز و گیرا می‌کند؛ در اعماق یک رمان معمایی، ما با جنبه‌های احساسی و روانی شخصیت‌ها روبرو می‌شویم.
رمان، از دروغ‌ها و راز‌های ما، که همچون دیوهای کوچکی، در گوشه و کنار زندگیِ ما کمین می‌کنند تا روزی که تبدیل به غولی بزرگ شوند، می‌گوید.
این همان اتفاقیست که قرار است آدم و آملیا با آن روبرو شوند.
 آدام نویسنده‌ای، معتاد به نوشتن است، به قول خودش "تمام معتادها در آرزوی یک چیزند: گریز از واقعیت"، اما واقعیت مانند سایه همیشه به دنبال ماست، در کابوسهایمان تعقیبمان می‌کند و سرانجام روزی در بیداری رو در روی ما قرار می‌گیرد. او همچنین از یک مشکل عصبی که ناتوانی در تشخیص چهره‌هاست، نیز رنج می‌برد؛ این ویژگی کنایه‌ایست به فراموشی عمدیِ آدام و فرار از سایه‌های شوم گذشته.
همسرش آملیا، زنیست، که هر کاری می‌کند تا رابطه‌ی نیمه جانشان را دوباره به زندگی بازگرداند، اما عشق نیز، گاهی تبدیل به یک قمارِ خطرناک می‌شود.
شخصیت دیگر داستان، رابین، زنی مرموزست، که با حضور خود، همچون وزنه‌ای، بر شانه‌های ارتباط آنها سنگینی می‌کند. حضور رابین، به فضای وهم‌آلود داستان می‌افزاید و در عین حال، همچون پرنده‌ای راه‌گشا ما را مشتاق، به پیش می‌خواند.
فینی، داستانی با شخصیت‌هایی پیچیده و چند بُعدی خلق کرده است که مدام خواننده‌ی خود را غافلگیر می‌کنند. او با داستانِ روانشناختی، پر پیچ و خم، تاریک و وهم‌آلودِ خود، همراه با شخصیت‌هایی که با صداقت میانه‌ی خوبی ندارند، معمای جذابی را خلق می‌کند، و با پایانی غیرقابل پیش‌بینی و مهیج، آنرا به اتمام می‌رساند.
 نظر خوانندگان درباره‌ی این کتاب چیست؟
 آثار آلیس فینی، از زمان انتشار اولین رمانش، در سال ۲۰۱۷، مورد توجه منتقدان و خوانندگان بسیاری قرار گرفت؛ رمان سنگ، کاغذ، قیچی نیز ازین قاعده مستثنی نبوده، و با استقبال خوانندگان بی‌شمارِ خود روبرو شد.
این کتاب در لیست پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک‌تایمز بوده و امتیاز ۴ از ۵ را، از سایت آمازون دریافت کرده‌ است.
کریس ویتاکر، نویسنده‌ی رمان ما از پایان، آغاز می‌کنیم، آنرا داستانی "با پیچ و تاب‌هایی به تیزی شلاق و مبتکرانه" توصیف کرده است.
کتاب، که از نامزد‌های جایزه‌ی goodreads بوده، و از خوانندگان نیز، امتیاز ۴ از ۵ را دریافت کرده است، با توصیفاتی همچون "هیجان‌انگیز و تکان‌دهنده" و "پر پیچ و خم، همراه با توصیفات زیرکانه"، ستایش شده است.
همچنین، مخاطبان فارسی زبان داستان، آن را، "تریلری هیجان‌انگیز، وهم آلود و پیچیده، همراه با فضاسازی و داستان‌پردازی عالی" و "معمایی، همراه با هزارتویی از دروغ و فریب" معرفی کرده‌اند.
رمان «سنگ، کاغذ، قیچی»، به عنوان یکی از ده کتاب جنایی-معمایی برتر Publishers Weekly در سال ۲۰۲۱، اعلام شده است، و همچنین، شبکه‌ی Netflix، در حال ساخت ِ مینی سریالی با اقتباس از این تریلر بازیگوشانه، است. 
جملاتی که شاید انگیزه‌ی خواندن باشند
 در رمان سنگ، کاغذ، قیچی، جنبه‌های روان‌شناختی و احساسی هر کدام از شخصیت‌های داستان را، می‌توان به خوبی مشاهده کرد.
نویسنده، در دلِ تریلری مهیج، پستی‌ها و بلندی‌های روابط را به زیبایی توصیف می‌کند؛ آملیا و آدام اگرچه هنوز با هم صحبت می‌کنند، اما هم‌صحبت یکدیگر نیستند، آنها روبروی هم قرار گرفته‌اند و گلایه‌مند و کنایه‌آمیز یکدیگر را مخاطب قرار می‌دهند.
صادقانه‌ترین شکل قهرمانان داستان ما، زمانیست که با مخاطبِ خود، در سکوتِ شخصیشان هم‌صحبت می‌شوند.
از بهترین نمونه‌های آن، می‌توان به نامه‌ها‌ی آملیا در روزهای سالگرد ازدواجشان اشاره کرد.
 قسمتی از اولین نامه‌ی آملیا برای آدام، که از اهمیت کلمات در کنار معنایشان، و یا در واقع از مسئولیت ما در قبال قول‌هایمان، می‌گوید را با هم می‌خوانیم:
«می‌دانم به نظر تو کلمات مهم‌اند - که با توجه به حرفه‌ی انتخابی‌ات خیلی هم منطقی است - اما این اواخر فهمیده‌ام کلمات فقط کلمه‌اند، مجموعه‌ای از حروف که با نظم خاصی مرتب شده‌اند؛ بیشتر هم به زبانی‌اند که از بدو تولد شنیده‌ایم. این روزها آدم‌ها کلمات را بی‌دقت به کار می‌برند. آن‌ها را در متن یا جمله‌ای می‌ریزند، یادداشت می‌کنند، می‌دزدند و بعد رهایشان می‌کنند. بدتر از همه اینکه فراموششان می‌کنند. کلمات فقط وقتی ارزش دارند که یاد بگیریم معنایشان را حس کنیم. ما دو نفر فراموش نمی‌کنیم، درست می‌گویم؟ دلم می‌خواهد فکر کنم آنچه داریم بیشتر از کلمات است.»
درباره‌ی نویسنده
 آلیس فینی، نویسنده‌ی بریتانیاییِ ساکن حومه‌ی شهر سوری در انگلستان است.
او نزدیک به ۱۶ سال، به عنوان خبرنگار، تدوینگر و تهیه‌کننده‌ی برنامه‌های شبکه‌ی بی‌بی‌سی فعالیت کرد، و اولین رمان خود من گاهی دروغ می‌گویم را در میان رفت و آمد میان کار و خانه در قطار، و همزمان با گذراندن، دوره‌ی نویسندگی در آکادمی Faber، به اتمام رساند.
فینی، تا به امروز پنج رمان، در ژانر تریلر منتشر کرده است، و آثارش به بیش از بیست و پنج زبان منتشر شده‌اند.
رمان آخر او با نام دیزی دارکر، در ۳۰ آگوست، ۲۰۲۲ به چاپ رسید و تاکنون امتیازات بالایی را از سایت‌های معتبری همچون Amazon Book Review و Criminal Element، دریافت کرده است.