شهاب الدین سهروردی

شهاب‌الدین سهروردی (587-549) فیلسوف ایرانی در روستای سهرورد از توابع شهرستان خدابنده به دنیا آمد. او حکمت، منطق و اصول فقه را نزد مجدالدین جیلی در مراغه آموخت و در علوم حکمی و فلسفی بسیار توانا شد و در آموختن سایر علوم نیز بسیار کوشا و موفق بود. او سپس عازم اصفهان شد که مرکز علمی ایران بود و تحصیلاتش را نزد ظهیرالدین قاری تکمیل کرد. در آن دوران فخر رازی نیز با او همکلاس بود. سهروردی پس از پایان تحصیلاتش برخاست و راهی سفر به این سو و آن سوی ایران شد تا از درس و دیدار بزرگان تصوف محروم نشود. در این دوران بود که تصوف او را ربود و به عبادت پرداخت. او تا نقاط دور دست همچون آناتولی سفر کرد تا بیش‌تر و بیش‌تر با مشایخ زمان آشنایی یابد. او در یکی از سفرهایش به حلب با ملک ظاهر پسر صلاح‌الدین ایوبی دیدار کرد. ملک ظاهر نسبت به سهروردی که جوانی خوش‌ذوق و حکیم بود محبت بسیاری پیدا کرد و از او خواست در دربار او اقامت گزیند. سهروردی این پیشنهاد را پذیرفت و آن‌جا ماندگار شد. «رساله العشق»، «رساله عقل» و «رساله صفیر سیمرغ» از آثار اوست.