داریوش آشوری

داریوش آشوری (1317) نویسنده، مترجم و زبان‌شناس در تهران متولد شده است. او در دبیرستان‌های البرز و دارالفنون درس خوانده و در نوجوانی به حزب توده متمایل بوده و سپس به حزب زحمتکشان ملت ایران می‌پیوندد. او در سال 1342 از دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تهران لیسانس اقتصاد می‌گیرد و هرچند برای دوره‌ی دکترا نیز پذیرفته می‌شود آن را رها کرده و به کار مقاله‌نویسی و ترجمه می‌پردازد. کتاب فرهنگ سیاسی که فرهنگ واژگان علوم سیاسی است را در همان دوران می‌نویسد که بعدها با نام «دانشنامه سیاسی» منتشر می‌شود که یکی از کتاب‌های بسیار مفید برای دانشجویان و محققان بوده و هست. همچنین مدتی نیز در انتشارات فرانکلین به کار ویراستاری مشغول می‌شود و در بخش انتشارات نیز خدمت می‌کند. او که از پایه‌گذاران کانون نویسندگان ایران است در دانشکده‌ی حقوق و علوم سیاسی، دانشکده‌ی علوم اجتماعی، دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران، در مؤسسه‌ی شرق‌شناسی دانشگاه آکسفورد در بریتانیا، و دانشگاه زبان‌های خارجی توکیو سابقه تدریس دارد. از آثارش می‌توان به «بازاندیشی زبان فارسی»، «تعریف‌ها و مفهوم فرهنگ» و «عرفان و رندی در شعر حافظ» و از ترجمه‌هایش می‌توان به «فراسوی نیک و بد» اثر فریدریش نیچه و «مکبث» اثر ویلیام شکسپیر اشاره کرد.