سید علی صالحی

سیدعلی صالحی (1334) شاعر و نویسنده در روستای مَرغاب (ایذه) به دنیا آمد. پدرش کشاورز و شاهنامه‌خوان بود و خانواده‌اش در سال ۱۳۴۰ به سبب فراگیری بیماری حصبه در روستای زادگاه‌اش راهی مسجد سلیمان شدند و او در همان جا راهی دبیرستان شد. در دوران دبیرستان یک سال ترک تحصیل کرد و باز به مدرسه بازگشت و دیپلم ریاضی گرفت. نخستین سروده‌های صالحی در سال ۱۳۵۰ با همت ابوالقاسم حالت در مجله‌ی محلی شرکت نفت مسجدسلیمان منتشر شد و در سال ۱۳۵۶ هم برنده‌ی جایزه‌ی فروغ فرخزاد شد. او در سال ۱۳۵۸ راهی تهران می‌شود و برای تحصیل در رشته‌ی ادبیات دانشکده‌ی هنرهای دراماتیک پذیرفته می‌شود و با پشتیبانی اسماعیل خویی، غلامحسین ساعدی، نسیم خاکسار و عظیم خلیلی به عضویت کانون نویسندگان ایران درمی‌آید و شروع به نوشتن در مجلات و روزنامه‌ها می‌کند. همچنین در سال 1360 همکاری خودش را با مهدکودک لیلی که توسط دکتر پرویز رجبی و همسرش اداره می‌شد، آغاز کرد. او در این مدت، از آموزه‌های پرویز رجبی بسیار بهره برده و راه زندگی خود را می‌یابد. او از اواخر دهه 1360 تا اواخر دهه 1370 دبیر گروه ادبی مجله دنیای سخن بود. «دعای زنی در راه که تنها می‌رفت» و «چیدن محبوبه‌های شب» از دفاتر شعر او هستند.