آن ها به اسب ها شلیک می کنند

از متن:

«برخاستم. در یک آن، گلوریا را دیدم که روی نیمکت اسکله نشسته است. گلوله تازه به شقیقه اش خورده بود. خون هنوز نجوشیده بود. نور انفجار هنوز چهره‌اش را روشن می‌کرد. همه چیز مثل چشمه‌ای که از سنگ بجوشد واضح می‌شد. کاملا یله شده بود، راحت، آنطوری که دوست داشت. فشار گلوله کمی از من برش گردانده بود. نمای کامل نیم رخش را نمی‌دیدم، ولی همان قدر که از چهره و لب‌هایش می‌دیدم به من خبر می‌داد که دارد لبخند می‌زند. دادستان وقتی به هیئت منصفه گفت که آن زن قربانی مرگی وحشتناک شده است . مر گی دلهره‌آور، بی‌کس و تنها، با قاتل تیره دلش در شبی تاریک، در کرانه‌ی اقیانوس آرام - تا جاییکه آدم می‌تواند اشتباه کند، اشتباه می‌کرد. آن زن با دلهره نمرده بود. آرام و آسوده بود. لبخند می‌زد. حتی نخستین بار بود که لبخندش را دیدم. پس چگونه ممکن بود، ترسیده باشد؟ بی کس و کار هم نبود- هرگز. من بهترین دوستش بودم، تنها دوستش. پس چه طور ممکن بود خود را بی کس و کار احساس کند؟»