بهار مست

داستان درباره­ی خانواده­ی شش نفره­ای است که سال­هاست ساکن منطقه­ای خوش آب و هوا در دماوند هستند. آن­ها در خانه­ی باغیِ دو طبقه­ای زندگی آرامی دارند. آلاله، یکی از دختران خانواده، در حال آماده شدن برای کنکور ارشد است.  او اوقات فراغتش را صرف تدریس خصوصی به کودکی می­کند. ماجرا از جایی آغاز می­شود که مرد غریبه­ای، هودی­پوش با انبوه ریش­های درهم رفته، با رفتاری عجیب و مرموز از راه می­رسد. او می­خواهد به عنوان مستأجر در طبقه­ی دوم زندگی کند. آلاله بیش از دیگران به این مرد مشکوک است. او کنجکاو است تا سر از کار این مرد عجیب دربیاورد. بین این دو نفر برخورد­هایی رخ می­دهد.

او که از اصل قضیه خبر ندارد، ناخواسته و ندانسته وارد ماجرایی می­شود که از انتهای آن بی­خبر است. «بهار مست» دو راوی دارد، بخش­هایی از زبان آلاله و بخش­هایی از زبان سوم شخص داستان روایت می­شود. این داستان تلفیق شوخی و هیجان است؛ گاهی با آن می­خندید و گاهی درگیر ماجرایی معمایی می­شوید.

نظر خوانندگان درباره کتاب بهار مست چیست؟

سپیده یکی از خوانندگان کتاب، در اینستاگرام نظر خود را این­گونه بیان کرده است: ««بهار مست» جدیدترین اثر نویسنده­ی محترم خانم "بیتا فرخی" است. که به­تازگی از انتشارات سخن به چاپ رسیده است. کتاب با وجود سوژه­ی نه چندان جدیدش، داستان خانواده­ای سرخوش را روایت می­کند که هریک از اعضای آن علی­رغم تمام نقاط قوت و ضعفشان شخصیت­هایی به­شدت باورپذیر و آشنا در زندگی واقعی دارند و باعث ایجاد احساس هم­ذات­پنداری در مخاطب می­شوند. در نهایت این کتاب را دوست داشتم و از خواندنش لذت بردم.»

سارا از دیگر مخاطبان کتاب در اینستاگرام، درباره­ی تجربه­ی خوانش «بهار مست»، چنین گفته است: «زمانی که داشتم می­خواندمش واقعا نمی­تونستم زمین بذارمش. قلم خانم فرخی بسیار روان و شیرین و بدور از اطناب بود و از اول تا اخر کتاب لبخند رو لبم بود. بعد از دو سه تا کتاب غمگین خوندن، طنزش واقعا به دلم نشست. می­توان به فضا­سازی­های فوق­العاده نویسنده هم در داستان اشاره کرد. در هر لحظه و هر ثانیه خودم رو همراه آلاله و اسیسن تو دماوند تصور می­کردم. به نقش­های فرعی هم به­خوبی پرداخته شده بود. هر کدوم از اعضای خانواده اخلاق خاص و بامزه­ای داشتند که باعث می­شد از ته دل بخندی. حتما بهتون پیشنهاد می­کنم که این کتاب رو بخونین.»

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

قسمتی از کتاب که از زبان آلاله روایت می­شود، به برخوردی از راه دور با همسایه مرموزشان می­پردازد: «جیغ و فریاد شاد بچه­ها به آسمان رفت و من دوباره یاد مستأجر عجیبمان افتادم و زیرچشمی نگاهی به پنجره انداختم. هنوز دست به سینه ایستاده بود و ما را نگاه می­کرد. در واقع خط و نشان کشیدنش ادامه داشت یا شاید او هم کنجکاو بود ببیند بیرون چه خبر است! سرم را بالا گرفتم و نیم نگاهی به او انداختم تا بداند متوجه حضورش هستم، گرچه او هم کم نیاورد و شانه­اش را تکیه داد به لبه­ی پنجره و سرش را کمی کج کرد. فکر کردم مسابقه ی روکم کنی شده است انگار! لبخندم را خوردم و تصمیم گرفتم تا وقتی پشت پنجره است به بازی با بچه ها ادامه دهم. حتی شده یک ساعت! اما او سه دقیقه هم نماند و من ماندم بالاخره او رویش کم شد یا من که احساس کنفت شدن خاصی یقه­ام را چسبیده بود!»

در این بخش از داستان، ما با عواطف و علایق آلاله که از زبان خودش روایت می­شود آشنا می­شویم: «زیاد بروز نمی دادم اما گاهی به موقعیتش حسودی می­کردم به این­که سر و زبان داشت و بلد بود راه به دل کند و به همین خاطر کارهایش هیچ وقت لنگ نمی­ماند. این­که بلند پرواز بود و هر جور دلش می­خواست زندگی می­کرد اما این حسادت هیچ وقت عمیق نمی­شد و بیش­تر مثل حسرتی بود که موقع مسافرت رفتن­هایش ته دلم را کدر می­کرد. اما زود به خودم می­آمدم و فکر می­کردم واقعا دلم نمی­خواهد مثل بنفشه باشم! مطمئن بودم حظّی را که من از مطالعه، تماشای فیلم و قدم زدن در کوچه باغ­های دماوند می­برم او هرگز تجربه نمی­کند.»

درباره نویسنده کتاب بهار مست

بیتا فرخی در سال 1357 چشم به جهان گشود. از دیگر آثار وی می­توان به «بی اجازه»، «بندهای رنگی»، «از پشت شیشه» و «پاییزه» اشاره کرد.