آن روزها/ تعلیمات اجتماعی

در کتاب «آن روزها» از مرور خاطراتی همچون خط‌کشی دفتر مشق، کثیف شدن دفتر با پاک‌کن جوهری، تراشِ نوکِ مداد گلی گرفته تا خرید پفک نمکی از بقالی، تیله‌بازی در کوچه، لذت تماشای قصه‌های مجید و هزاران خاطره دیگر همه و همه کنار هم جمع شده‌اند. این خاطرات مشترک نسلی از ماست که با یادآوری آن‌ها حداقل برای چند ثانیه هم که شده لبخندی بر روی لب‌هایمان می‌نشیند و همه با هم جمله «هی یادش بخیر... عجب دورانی بود... زود گذشت...» را زمزمه می‌کنیم.

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

کودکی از پدیده‌‌هایی است که می‌تواند تا آخر عمر مثل یک عضو از وجود باقی بماند. هر وقت هم یادش می‌اوفتی انگار که در غربت غذایی از دستپخت مادر دارید که هر چند وقت یک‌بار گرمش می‌کنی و می‌خوری با همان طعم خانه و آشپزخانه مامان! کتاب‌های درسی آن دوران، همنشین خاطرات و حوادث مدرسه و کوچه و خانه بودند. تصاویر و نقاشی‌ها در برگ‌برگ کتاب‌ها تنها صنعتی بودند که تاکنون مانده‌اند که با هر نگاهی یادآوری می‌کنند که: • دوستانی که آمدند و رفتند و فقط تصویری از آن‌ها در ذهن نقش بسته و دوستانی که هنوز هم دوست هستند. • روزهای تلخ یا شیرینی که سرنوشت ما را رقم زدند؛ اما به راحتی از آن عبور کردیم. • تلاش‌های پدر یا مادری زحمتکش که اکنون دیگر نیستند یا اگر هستند گرد پیری گرداگرد وجودشان را گرفته است. • معلم، ناظم، مدیری که هم اکنون آتش اشتیاق دیدارشان هیچ نسبتی با آن روزها ندارد. • نمره، تنبیه، تشویق و سختی‌های یادگیری. • احساس بزرگ شدن و فهمیدن و جدی شدن لحظه به لحظه زندگی را. • بازی‌ها و شیطنت‌هایی که گذر زمان را چندین برابر می‌کردند. یاد آن روزها وجود را میهمان حسرتی لذت‌بخش می‌کند و دیداری است با همان بخش از وجود که همیشه باید بماند تا معصومیت زندگی را یادآور شود.

درباره نویسنده کتاب آن روزها

نویسنده این کتاب داوود محمدی فرد، کوهنورد و نویسنده کتاب‌هایی با موضوع کوهنوردی ایرانی است. درباره این کتاب می‌گوید که آن را با هدف یادآوری خاطرات گذشته طراحی کرده است. گذر زمان گرد فراموشی روی خاطرات دوران همه افراد می‌نشاند؛ از این رو گاهی لازم است که با تلنگر یا بهانه‌ای برای چند لحظه هم که شده افراد دور از دغدغه‌ها و مشکلات خود، یادی از گذشته و خاطرات‌شان کنند. کتاب «آن روزها» در سال ۱۳۹۴ انتشار یافت و تا به امروز افراد زیادی این کتاب را ورق زده‌اند و با مرور آن راه میان‌بَری برای سفر به گذشته پیدا کرده‌اند.