چگونه می توان گفتگوهای ناممکن را ممکن کرد

این کتاب بدون هیچ فوریتی و آرام و قدم به قدم، شما را با تکنیک‌هایی آشنا می‌کند که با تمرین و عمل کردن به آن‌ها، هیچ دلیلی برای ترسیدن نیست. ترس از ابراز عقیده یا ترس از عدم توافق وجود ندارد. این کتاب به شما یاد خواهد‌ داد که هیچ مکالمه‌ای سخت یا دشوار نیست و شما خواهید دانست که چگونه افراد را با تکنیک‌های اثبات‌شده و مبتنی بر شواهد درگیر کنید. در این کتاب شما با فن مذاکره آشنا می‌شوید. فن مذاکره برای همه مناسب است.

 بعضی از افراد به‌صورت ذاتی و از دوران کودکی می‌دانند چگونه مذاکره کنند هرچند همان افراد هم نیاز به به‌روز کردن خودشان دارند، اما بقیه‌ی افراد باید خودشان این فن را یاد بگیرند. زبان بدن مناسب، خوب حرف‌زدن، روش برخورد با افرادی که چندان راحت نیستند، همه‌وهمه چیزهایی هستند که یادگرفتنشان کمک‌کننده است.

نظر خوانندگان در سراسر جهان درباره کتاب چگونه می‌توان گفت وگوهای ناممکن را ممکن کرد چیست؟

حمیدرضا یکی از خوانندگان این کتاب است که نظرش را در سایت طاقچه نوشته است: «این کتاب را به تمام کسانی که در زندگی و شغل خود به مذاکره کردن نیاز زیادی دارند، پیشنهاد می‌کنم. هنر مذاکره کردن و گفت‌وگو، هنری است که آموختن آن باعث اتفاقات خوشایندی در تمام ابعاد زندگی‌مان می‌شود. این کتاب، به ما می‌آموزد چگونه یک مذاکره‌کننده خوب باشیم.»

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

در پاراگرافی از کتاب می‌خوانیم: «فیلسوفی به نام رابرت ای. ویلسون و یک روان‌شناس به نام فرانک کیل، پدیده‌ی ناآگاهی از جهل و نادانی فرد را مورد بررسی و تحقیق قرار دادند. در سال ۱۹۹۸ طی مقاله‌ای به نام «سایه‌ها و بی‌مایگی‌های تشریح» آن‌ها پدیده‌ی معروفی را بررسی کردند که نشان می‌داد افرادی که فکر می‌کنند می‌دانند هر چیزی چطور کار می‌کند کمتر عملگرا هستند. آن‌ها تمایل ما را به اینکه بیشتر دانش گرا هستیم تا عملگرا کشف کردند، چرا که ما به تخصص و مهارت افراد دیگر باور داریم، گویی خود ما هم از دانش بسیاری برخورداریم. به این موضوع مانند قرض کردن کتابی از کتابخانه‌ی بزرگ دانش بشری نگاه کنید که هرگز آن را نمی‌خوانید. ما فکر می‌کنیم که اطلاعات داخل کتاب از آن ماست فقط چون به آن کتاب دسترسی داریم؛ اما واقعیت این است که ما صاحب آن اطلاعات نیستیم؛ زیرا هیچ‌وقت آن کتاب‌ها را نخوانده‌ایم و اگر هم خوانده‌ایم بسیار سطحی بوده است. با این قیاس ما این مغالطه را «اثر کتابخانه‌ی خوانده نشده» نام می‌دهیم.

اثر کتابخانه‌ی خوانده نشده توسط دو محقق با نام‌های فرانک کیل و لئونید روزنبلیت در سال ۲۰۰۱ میلادی طی آزمایشی آشکار شد. آن‌ها آن را توهم عمق توضیحی نام نهادند.»

در پاراگرافی دیگر از کتاب که در مورد گفت‌وگوهای ناممکن است، می‌خوانیم: «هنگامی که می‌گوییم گفت‌وگوی ناممکن، منظورمان گفت‌وگوهای بیهوده هستند زیرا به نظر نمی‌رسد بتوان میان عدم توافق در ایده‌ها، باورها، اخلاقیات سیاست یا نگرش‌های افراد، پلی بنا کرد. منظورمان آن تبادل نظرهایی نیست که در موقعیت‌هایی رخ می‌دهند که برخی افراد اصلاً تمایلی به صحبت کردن از خود نشان نمی‌دهند. نمونه‌های افراطی از مواقعی که افراد دست به خشونت یا تهدید می‌زنند تا عدم تمایلشان به صحبت یا گوش کردن را نشان بدهند آن چیزی نیست که ما از آن به عنوان گفت‌وگوهای ناممکن یاد می‌کنیم. هنگامی که کسی از صحبت کردن با شما امتناع می‌ورزد هیچ مکالمه‌ای هم به سرانجام نمی‌رسد. هیچ کتابی نمی‌تواند به شما بیاموزد چگونه کسی که نمی‌خواهد با شما حرف بزند را وادار به صحبت کردن با خود کنید. البته استثنائاً این نوع موقعیت‌ها بسیار هم نادر هستند. بیشتر افراد در اکثر موارد، خودشان را با موضوعات مطرح شده توسط شما درگیر می‌کنند و وارد بحث می‌شوند.»

درباره نویسنده کتاب چگونه می‌توان گفت وگوهای ناممکن را ممکن کرد

پیتر بوقوسیان، فیلسوف، نویسنده و مربی آمریکایی است. او که در بوستون به دنیا آمد، به مدت ده سال استادیار فلسفه در دانشگاه ایالتی پورتلند بود و حوزه‌های تمرکز آکادمیک او شامل بی‌خدایی، تفکر انتقادی، آموزش، شک‌گرایی علمی و روش سقراطی است.

از کتاب‌های او می‌توان به How to Have Impossible Conversations و A Manual for Creating Atheists اشاره کرد.