پرندگان می روند در پرو بمیرند
«پرندگان می‌روند در پرو بمیرند» مجموعه داستان کوتاه تاثیرگذاری‌ست که رومن گاری، نویسنده‌ی مطرح فرانسوی نوشته است. «پرندگان می‌روند در پرو بمیرند» شامل پنج داستان کوتاه از رومن گاری است به نام‌های «پرندگان می روند در پرو می‌میرند»، «بشردوست»، «ملالی نیست جز دوری شما»، «همشهری کبوتر» و «کهن ترین داستان جهان».
دیگر ناشران کتاب «پرندگان می روند در پرو بمیرند»
نام این کتاب بر اساس داستانی‌ست که صاحب کافه‌ای که زندگی پرملالی دارد شاهد بال زدن پرندگان به ساحلی‌ست که برای مردن به آنجا آمده‌اند. درون‌مایۀ داستان‌های این مجموعه را «ترس»، «یأس و سرخوردگی»، «تنهایی» و «امید» مردم پس از فجایع جنگ جهانی دوم است. در این داستان‌ها سبک «طنز تلخ» رومن گاری کاملا مشهود است و پایان غافل‌گیرکننده برخی از این داستان‌ها، به نوعی امضای منحصربه‌فرد او برای این مجموعه می‌باشد.
درباره ترجمه کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
«پرندگان می‌روند در پرو بمیرند» که پیش از انقلاب توسط ابولحسن نجفی ترجمه شده بود، پس از انقلاب اجازه چاپ مجدد دریافت نکرد و سمیه نوروزی آن را دوباره ترجمه کرده و در نشر چشمه به چاپ رسانده است.
امتیاز کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند در گودریدز
- تعداد نظرات: 198
- تعداد امتیازدهی: 1459
- میانگین امتیاز: 3.69
نقل‌قول‌های کوتاه و جذاب از کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
- تنها وسوسه‌ای که کس هرگز نتوانسته است بر آن غالب شود: وسوسۀ امید.
- چگونه‌اش بماند، اما بی‌چون و چرا موافقیم که انسان بدون شک روزی به وجود خواهد آمد! صبر داشته باشید، استقامت نشان دهید: ده هزار سال بیشتر نمانده.
- درباره‌ی خودم باید بگویم من قادر به پیر شدن نیستم. من پیمانی بسته‌ام با آن خدای بالاسر، می‌فهمید؟ با او عهدی کرده‌ام که طبق قرارداد، هرگز پیر نخواهم شد.
- من فوبیای بمب اتم دارم، ترس از استفاده‌ی نادرست از انرژی هسته‌ای، از تکثیر سلاح‌هایی که فرمانرواییِ بشر را دست گرفته‌اند، از این ماهیتی که انسانیت را با تکیه بر تسلیحات تغییر می‌دهد.
- درباره‌ی رابطه‌ام با خدا باید بگویم خیلی ساده به کسانی که به او اعتقاد دارند، احترام می‌گذارم. از من برنمی‌آید که آدم‌های مذهبی را تحقیر یا مسخره کنم، اما خودم عاری از تندرویِ مذهبی هستم.
- در ته دل به سعادتی ممکن اعتقاد داشت که در عمق زندگی پنهان است و ناگهان سر برمی‌آورد تا در دم غروب همه جا را روشن کند . نوعی حماقت مقدس در او بود.
- کائنات را علم توضیح می‌دهد، موجودات را روانشناسی تشریح می‌کند، اما هر کس خود باید از خود دفاع کند، خود را واننهد، نگذارد تا آخرین ریزه‌های توهمش ربوده شود.
- میشه موج نهم تنهایی، قوی‌ترین موج، همان که از دورترین نقطه می‌آید، از دورترین جای دریا، همان است که تو را سرنگون می‌کند و از سرت می‌گذرد و تو را به اعماق می کشاند، و سپس ناگهان رهایت می‌کند.
نظر خوانندگان در سراسر دنیا درباره کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند چیست؟
عموم علاقه‌مندان این اثر آن را تحسین کرده‌اند و به مفاهیم عمیقی که در بطن داستان‌ها حضور دارد اشاره کرده‌اند، یکی از خوانندگان این کتاب نوشته است:
«این مجموعه کم‌حجم و جمع و جور رومن گاری را دوست دارم. فکر کنم بیش از هر کتابیش این را دوست داشته باشم و یک نکته جالب، کم پیش می‌آید اسم یک کتاب اینقدر من را جذب کند. اصلا انگار این اسم برای فارسی انتخاب شده من را یاد مهاجرت بزرگ پروانه های مونارک می اندازد که می روند در مکزیک بمیرند.»
دیگر خوانندگان این کتاب که علاقمند به آثار گاری بوده‌اند نیز تحت تاثیر این داستان‌ها قرار گرفته‌اند، یکی از آن‌ها نوشته است:
«درون‌مایه‌ی بنیادی پنج داستان این مجموعه سرخوردگی و یأس‌زدگی پس از جنگ جهانی دوم است. همگی هم با روایتی ساده و خطی و زاویه‌ی دید دانای کل روایت می‌شود. جز داستان نخست که بیش از دیگر داستان‌ها توصیف و شخصیت‌پردازی و گفت‌وگو در آن مشهود است، باقی داستان‌ها حالتی شعارزده دارند و از شرح‌وبسط داستانی چندان در آن‌ها خبری نیست.»
بااین‌همه، نمی‌توان طنز تلخ و تلنگرزننده‌ای را که در داستان‌های «بشردوست» و «همشهری کبوتر» و «کهن‌ترین داستان جهان» است، نادیده گرفت و در زیبایی و گیراییِ دست‌کم پیام و محتوای داستان‌ها تردید کرد. با تمام این اوصاف، من درخشان‌ترین داستان این کتاب را همان داستان نخست می‌دانم که عنوان کتاب برگرفته از آن است. این داستان با فضاسازی‌های قوی و توصیف‌های پرمایه، زندگی پرملال صاحب‌کافه‌ای را به‌نمایش می‌گذارد که گمان می‌رود تنهایی عمیقش برطرف‌شدنی است؛ اما کمی که می‌گذرد، این خیالِ واهی، مثل پرندگانی که برای جان‌سپردن به حوالی آن کافه‌ی ساحلی می‌آیند، جان می‌سپارد و او دوباره با تنهایی چاره‌ناپذیرش وانهاده می‌شود.»
جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند
نثر رومن گاری گزندگی ویژه‌ای دارد، از شاعرانگی دور نیست و توصیف تصاویری که خلق کرده است بسیار گیراست. در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«پلکانی متحرک می‌آمد پایین سمتِ ساحل؛ از وقتی دو دزد از زندان لیما فرار کرده و توی خواب با ضربه‌های بطری از پا درش آورده بودند و صبح لاشه‌ی لایعقل‌شان را گوشه‌ی بار پیدا کرده بود، هر شب پل را بالا می‌کشید. آرنجش را تکیه داد به نرده‌ها و همان‌طور که داشت پرنده‌های افتاده روی شن را نگاه می‌کرد، سیگار اولش را کشید. چندتاشان هنوز بال‌بال می‌زدند. هرگز کسی نتوانسته بود برایش توضیح دهد چرا جزیره‌های وسط دریا را ول می‌کنند که بیایند توی این ساحل تا در ده کیلوتری شمال لیما جان بدهند: هیچ‌وقت نشده بود بروند سمتِ شمال یا جنوبِ اینجا، صاف می‌آمدند روی این باریکه‌ساحلِ شنی که طولش دقیق سه کیلومتر می‌شد.
شاید مکان مقدس‌شان بود، مثل بنارسِ هند که مؤمنان می‌روند آنجا تا جان‌شان را هدیه کنند: می‌آمدند تا لاشه‌شان را بیندازند اینجا، قبل از آن‌که جان از تن‌شان بیرون رود. شاید هم قضیه ساده‌تر از این‌ها بود؛ پرندگان راستِ سینه‌شان را می‌گرفتند و از جزیره‌های گوانو که پُر بود از صخره‌های سرد و عور پرواز می‌کردند تا وقتی خون‌شان شروع می‌کند به ماسیدن و ته‌مانده جانی می‌ماند برای پشت‌سر گذاشتنِ دریا، برسند به ماسه‌های گرم‌ونرم. باید تن داد به اینکه همیشه یک توجیه علمی می‌زنند تنگِ همه‌چیز. این‌جور موقع‌ها می‌شود پناه برد به شعروشاعری، به رفاقت با اقیانوس، گوش سپردن به صداش، ایمان آوردن به رازورمزهای طبیعت.»
مفاهیم روزمره‌ی دیگری که رومن گاری در اثرش آورده، خواننده را با خود همراه می‌کند:
«درست است، من به همین بی‌قیدی احتیاج داشتم. همه‌ی آن‌هایی که مرا می‌شناسند، خبر دارند از ارزشی که برای این خصوصیت اخلاقی قایلم. اولین یا شاید تنها چیزی که از دوستانم انتظار دارم، همین است. اصلاً یکی از آرزوهام این بود که حس کنم دور‌و‌بَرم پُر است از آدم‌های ساده و مهربان، با دلی که از بیخ‌وبُن ناتوان باشد از راه دادنِ هر نوع چرکی حساب‌و‌کتاب، کسانی که بتوانم هر چه دلم می‌خواهد ازشان تقاضا کنم و در عوض رفاقتِ خودم را بریزم پاشان، بدون ترس از روزی که دلایل و انگیزه‌های پیش‌پا‌افتاده‌ی مالی روابط‌مان را تیره‌و‌تار کنند.»
دربارۀ نویسنده کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
رومن گاری 66 سال زندگی کرد، او در فرانسه حقوق خواند، سپس خلبانی را آموزش دید، در ارتش فرانسه حضور داشت و با نازی‌ها نیز جنگید. او پس از جنگ به عنوان دیپلمات فعالیت کرد. رومن گاری در آثارش از زندگی شخصی خویش بسیار الهام گرفته و سرگذشت زندگی‌اش با جین سیبرگ را نیز نوشته است.
از آثار رومن گاری می‌توان به «زندگی در پیش رو»، «خداحافظ گری‌گوپر» و «میعاد در سپیده‌دم» اشاره کرد که به فارسی ترجمه و چاپ شده‌اند. او سر آخر در دوم دسامبر 1980، با شلیگ گلوله‌ای به زندگی خود پایان داد.
نظر نویسنده دربارۀ کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
رومن گاری دربارۀ داستان‌های این مجموعه چنین گفته است:
«هیچ پیش‌اندیشی از سوی من وجود نداشت: در نوشتن این داستان‌ها، فکر می‌کردم فقط لذت قصه‌گویی را تجربه می‌کنم. در حین بازخوانی مجموعه بود که به یگانه الهام آن پی بردم: شیاطین آشنای من (عشق من به داستان‌نویسی) بار دیگر مانع رفتنم به تعطیلات شدند. هوای مفرح و طعنه‌آمیز داستان‌های من هیچ‌کس را فریب نخواهد داد. پدیده‌ی "انسان" همچنان مرا می‌ترساند و بین امید به یک انقلاب بیولوژیکی و یا صرفا یک انقلاب معمولی، مردد می‌کند.»
نکات جالب دربارۀ کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
- در نسخه‌ی پیش از انقلاب این کتاب، تعداد یازده داستان در این مجموعه وجود داشته است.
اقتباس‌ها از کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
- رومن گاری در سال 1968 نیز فیلمی سینمایی با نامی مشابه از این اثر ساخته است. در این فیلم سینمایی همسر رومن گاری، «جین سیبرگ»، هنرنمایی می‌کند.
افتخارات و جوایز کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
- علارغم اینکه مجموعه حاضر جایزۀ مشهوری را برای رومن گاری در پی نداشت، اما نویسندۀ این مجموعه تنها نویسنده‌ای در دنیا بود که توانست دو جایزۀ بسیار معتبرِ «گنکور» را از ان خود کند.
خرید کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند
اگر اولین باری است که از بوک‌لند خرید می‌کنید، می‌توانید کتاب پرندگان می‌روند در پرو بمیرند را با 25 درصد تخفیف تهیه کنید. برای آشنایی با شیوه خرید آنلاین کتاب می‌توانید راهنمای خرید را مطالعه کنید.
اگر به ادبیات داستانی علاقه‌مندید، به صفحه خرید رمان هم سری بزنید.
سایر آثار رومن گاری
کتاب‌های پیشنهادی
