ذن و هنر آشپزی

به نقل از این کتاب آشپزی به‌راستی هنر است و هر هنری نیازمند آئینی. هنر بی‌باور و بی‌اصول، هنری رهاست که ره به جایی نمی‌برد. بدین‌ ترتیب نمی‌شود و نمی‌توان هنر آشپزی را بی‌ اصل و آئین دانست. فلسفه‌ی ذن برای هر جنبه فکری و عملی از زندگی شیوه‎‌ها و ترتیباتی را تدارک دیده و تلاش بر پیش بردن زندگی به موازات همین شیوه‎‌ها و ترتیبات داشته است. «تنزو» نام نیست بلکه لقبی است که در فلسفه ذن، به آشپز داده می‌شود و معنای آن «راهب آسمانی» است. تنزوها از جایگاه والایی در مکتب ذن برخوردار بوده و به‎ عنوان مسئول غذای یک صومعه، وظیفه‎‌ی حفظ سلامت جسمی و به‎ خصوص روحی همگان را به واسطه‌ی تدارک غذای پاک و مناسب بر عهده داشته‎‌اند.

جملاتی از کتاب که شاید انگیزه خواندن باشند

جملات کتاب «ذن و هنر آشپزی تنزو» مانند عاشقانه‌هایی هستند که معنایی فراتر از خود دارند و باید در هر کدام تامل و تفسیر کرد. در ادامه قسمت‌هایی از کتاب آورده شده است: «به گاهِ پخت
تو در ساخت طعام نیستی،
تو بلکه خود را می‌سازی،
صبر را و صبوری را،
وقت‌شناسی را،
اندازه و اعتدال را.
طعام را دیگری داوری کند،
خود را خود.»
پشت جلد کتاب نوشته شده است: 
«آورنده باش و نه بَرنده
سازنده باش و نه سوزنده
بگذار نگاه به دستانت از امیدِ آوردن باشد،
نه از هراسِ بردن.
ابر باش که رحمت آوری
اما زحمت کسی نباش
درخت باش که بار آوری
اما باری بر دوش کسی نباش»
در بخشی دیگر می‌خوانیم: «آشپزخانه بخشی از روح توست که جسمت در آن تاب می‌خورد. هنر پختن، هنر آمیختن است... بیاموز که بیامیزی: شور با شیرین، تلخ را با تند، خوب را با بد.»

درباره نویسنده کتاب ذن و هنر آشپزی

احسان عباسلو متولد سال 1345 تهران، دارای فوق لیسانس ادبیات انگلیسی است. وی داور جایزه‌ی کتاب سال جمهوری اسلامی ایران، جایزه‌ی ادبی جلال آل‌احمد، جایزه‌ی ادبی پروین اعتصامی، جایزه‌ی نقد و داور کتاب فصل بوده است. از آثار وی می‌توان به «کلاژ»، «واهمه های سرخابی»، «در غروبی سرد از پاییز» و همچنین ترجمه‌ی کتاب «دائو د جینگ» اثر لائو تزو اشاره کرد.