بزرگ علوی

بزرگ علوی (1375-1283) نویسنده، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی در تهران و در خانواده‌ای تاجرپیشه و مشروطه‌خواه متولد شد. بزرگ علوی در سال 1299 برای تحصیل به آلمان رفت. او در دورانی که در آلمان اقامت داشت، چندین کتاب آلمانی هم ترجمه کرد. اما در همان ایام پدرش سید ابوالحسن علوی که از فعالان سیاسی بود و شکست سنگینی در تجارت خورده بود، در برلین خودکشی کرد. علوی هم یک سال بعد که از دانشگاه مونیخ فارغ‌التحصیل شد به ایران بازگشت. او که مدتی همراه پدرش در آلمان زندگی کرده بود مدتی در مدرسه صنعتی شیراز به تدریس زبان آلمانی مشغول شد. علوی که به کار نویسندگی علاقه‌ی زیادی داشت، با جدیت به این کار مشغول شد و همچنین کتاب حماسه ملی ایران اثر تئودور نولدکه را هم به فارسی ترجمه کرد. او در سال 1310 با صادق هدایت آشنا شد و با همراهی مسعود فرزاد و مجتبی مینوی گروه نوگرای ربعه را در مقابل ادیبان سنتی ایجاد کردند. علوی در آن مدت با تقی ارانی هم همکاری داشت و با نام مستعار برای مجله دنیا مطالبی می‌نوشت. «چشم‌هایش»، «چمدان» و «ورق‌پاره‌های زندان» از آثار او هستند.