شمیم بهار

شمیم بهار (1329) نویسنده، ناشر و منتقد در خانواده‌ای متمول به دنیا آمد. او که در بریتانیا درس خوانده است، در دهه‌ی ۱۳۵۰ همراه با هوشنگ گلشیری، حمید سمندریان، محمد کوثر و... از کسانی بود که در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در گروه نمایش که مدیریت آن را بهرام بیضایی برعهده داشت، تدریس می‌کرد. داستان‌های بهار که بازتابی از فضای روشنفکری و احساسات طبقه‌ی روشنفکر بود در دهه 1340 و اوایل دهه 1350 در مجله‌ی اندیشه و هنر منتشر می‌شد. داستان‌هایی که او می‌نوشت به خاطر وجود شخصیت‌هایی که به طور مستمر در آن‌ها حضور داشتند، یک کل منسجم از فضای خمود و یأس‌آور را بازتاب می‌داد. او جدا از کار نویسندگی، یک موسسه انتشاراتی را با عنوان سازمان چاپ و پخش پنجاه‌ویک نیز راه‌اندازی کرد و کوشید با نوآوری و کارهای خلاقانه، آثاری را روانه‌ی بازار کتاب ایران بکند. او در آن دوران از برخی نویسندگان مانند بیژن الهی، بهمن فرسی، مهشید امیرشاهی، غزاله علیزاده، شهرنوش پارسی‌پور، گلی ترقی و... که تازه پا به عرصه کار ادبی گذاشته بودند پشتیبانی کرد و جریانی تازه را به وجود آورد. از آثارش می‌توان به «دهه چهل و مشق‌های دیگر»، «سه داستان عاشقانه» و «قرنها بگذشت» اشاره کرد.